In sprookjes herken je ze meteen, de slechte figuren. Ze kijken boos, ze zien er eng uit, ze zijn lelijk of ze zijn vies. In elk geval is het duidelijk: de boze stiefmoeder, de grote boze wolf, de heks.. dát zijn de slechterikken. Als tiener vond ik het dan ook een hele ontdekking dat mensen aan wie je vanaf de buitenkant niets ziet tóch slechte dingen kunnen doen en andersom, dat mensen met een eng uiterlijk ook heel lief kunnen zijn. Ik raakte zelfs een beetje gefascineerd door de vraag: wat voor mensen zijn het die héle slechte dingen doen? Toen ik vervolgens een artikel las in de Yes (een tijdschrift voor meisjes wat niet meer bestaat) over een meisje die schreef met gevangenen in Amerika, was mijn interesse gewekt. Zo schreef ik me in via de stichting Inside Outside om met gevangenen te gaan schrijven. Door de jaren heen heb ik met drie verschillende mannen gecorrespondeerd, waarvan er inmiddels nog ééntje over is. Al regelmatig is mij gevraagd naar mijn ervaringen, vooral door mensen die zelf overwogen om hetzelfde te gaan doen.
In een aantal blogs wil ik hier verder op in gaan. Vandaag het algemene verhaal!
Zelf heb ik er destijds voor gekozen om te schrijven met gevangenen op Death Row, vooral vanwege de vaak slechte leefomstandigheden daar.
Death Row
In veel staten in Amerika wordt de doodstraf nog altijd opgelegd en uitgevoerd. Krijgt een gevangene eenmaal de doodstraf opgelegd dan wordt hij opgesloten op Death Row. De leefomstandigheden op DR zijn zwaar. Zo zitten de gevangenen het overgrote deel van de dag in hun (kleine) cel. In de cel hebben zij een bed, wastafel en toilet. Eens per dag mogen ze luchten, in de meeste gevangenissen in een individuele kooi. Andere activiteiten zijn er niet. De gevangenen op DR mogen niet werken, mogen niet uit hun cel, mogen nergens vrij rondlopen en hebben geen vrijetijdsbesteding. De gevangenen die er geld voor hebben, hebben radio en/of tv in hun cel. Dingen als papier, postzegels, koffie, sigaretten, snacks etc. kunnen ze kopen via “canteen”, maar alleen als zij daar dus geld voor hebben. Heeft een gevangene geen geld en geen familie die geld stuurt, is het niet mogelijk om iets extra’s te kopen. Na de ter dood veroordeling heeft een gevangene een heleboel mogelijkheden om een hoger beroep aan te vragen, maar zelden wordt zo’n aanvraag toegekend. Deze procedures kosten echter veel tijd en pas als alle mogelijkheden tot een aanvraag zijn uitgeput of de gevangene afstand doet van zijn recht dit aan te vragen, kan er een executie datum in gepland worden. Gemiddeld zitten gevangenen zo’n 15 jaar op DR, sommigen korter en sommigen nog veel en veel langer. Wordt er een executie datum vast gesteld, gebeurt het regelmatig dat deze op het laatste moment toch uit wordt gesteld. Bij dit alles komt nog dat het rechtssysteem in de Verenigde Staten alles behalve waterdicht is. Om al deze redenen en uit protest tegen dit systeem en de doodstraf in het algemeen, zijn er wereldwijd stichtingen en groeperingen die schrijfcontacten leggen tussen gevangenen op DR en vrije burgers. Brieven schrijven is voor veel gevangenen hun houvast, hun contact met de buitenwereld en het lichtpuntje van de dag.
Geen lieverdjes
Uitzonderingen daar gelaten, zitten de mannen op DR daar echter niet voor niets natuurlijk. De meesten hebben één of meerdere gruwelijke misdaden begaan. En dan kom ik terug bij de sprookjes, want het zou zo makkelijk zijn als goed en slecht zwart wit kon zijn. Helaas is dat niet het geval. De (schuldige) mannen op DR hebben vaak vreselijke dingen gedaan, maar zijn daarnaast ook gewoon nog iemands zoon, broer, vader en vriend. In een brief contact leer je niet de misdadiger, maar de mens daarachter kennen. Hierdoor zijn er ook vele verhalen van penpals die verliefd zijn geworden, sommigen zijn zelfs getrouwd! (Voor mij persoonlijk gaat dat te ver)
Gaan schrijven
Mocht je overwegen om zelf te gaan schrijven met gevangenen, vind ik de volgende dingen wel belangrijk om van tevoren over na te denken:
– Je weet van tevoren meestal niet wat iemand heeft gedaan. Op de site van de meeste gevangenissen kun je opzoeken wie er zitten. Er staat dan ook bij wat voor soort misdaad iemand heeft begaan (bijv. “Capital murder” of “Manslaughter”) maar niet het verhaal daarachter. Van sommigen is via google wel één en ander te vinden op fora of in de media. Verwacht in elk geval niet met de gevangene te gaan schrijven over wat er is gebeurd. De uitgaande post van gevangenissen wordt regelmatig geopend en gecontroleerd, een gevangene zal daarom zelden over zijn misdaad schrijven. Dit kan in een eventueel hoger beroep namelijk tegen hem gebruikt worden.
– Wees bereid je voor lange tijd toe te leggen op het schrijven met die persoon. Zij zitten waar ze zitten en krijgen regelmatig post van mensen die al snel weer stoppen met schrijven. Als post je lichtpuntje is, is het heel lastig om telkens weer opnieuw te moeten beginnen met iemand.
– Er zijn gevangenen die alleen penpals zoeken om geld of spullen van hen los te peuteren. Wees dus duidelijk in wat je te bieden hebt: vriendschap of als dat je al te ver gaat: contact. Penpals die via een stichting aan je worden gekoppeld is meestal al duidelijk gemaakt dat het alleen om briefuitwisselingen gaat en niet meer dan dat.
– Als je niet je eigen adres wil geven kun je ook een postbus nemen en je postbusadres gebruiken voor je correspondentie met de gevangene(n).
Heel eerlijk?
Vandaag de dag zou ik er niet meer aan beginnen. Het is uiteindelijk toch niet niks en waar ik het als tiener allemaal nog wel “spannend” vond, ben ik nu wel iets harder geworden. Ik ben nog altijd tegen de doodstraf, omdat ik niet geloof dat je iemand kunt straffen voor een misdaad om deze vervolgens zelf te begaan maar dan ineens volgens de wet? Maar ik zie de correspondentie niet meer als protestmethode. Met de penpal die ik nog heb, heb ik inmiddels zo een band opgebouwd dat ik met hem zal blijven schrijven. Ik begrijp nog steeds dat mensen dit misschien zouden gaan doen, maar voel me zelf niet meer zo geroepen. Doe me dan toch maar mijn lieve en onschuldige penvriendinnen.
Hoe het echt is
Toch heb ik het heel bijzonder, verrijkend en leerzaam gevonden om te doen en vind ik het dat nog steeds. Je ontdekt toch dat er achter een ogenschijnlijk monster ook een mens zit. Ook leerde ik veel over het gevangenissysteem in de VS en bepaalde subculturen. Een andere keer ga ik dan ook nog afzonderlijk vertellen over mijn schrijfcontact met Simon, met wie ik inmiddels niet meer schrijf, en Tony, met wie ik nog steeds schrijf.
Mocht jij toch meer willen weten? Kijk dan eens op de website van Stichting Inside Outside. In een comment op dit blogje wees Sjaak mij op de volgende link, hier is ook nog veel informatie te vinden. O.a. ook over het schrijven met politieke gevangenen! Zie http://abcnijmegen.wordpress.com/gevangenen-ondersteuning/. Ook wees Moon mij nog op haar facebook groep, waar je ervaringen kunt uitwisselen over het schrijven met gevangenen: https://www.facebook.com/groups/382806358506161/
Ik ben wel benieuwd wat jullie vinden van deze vorm van post? Zou jij het ooit doen of vind je het totale onzin? Of schrijf jij misschien al met een gevangene? Mochten er nog vragen zijn, stel ze gerust! Oh en.. volgende keer weer een luchtig postblogje, hoor! 😉
Liefs,
Kim
PS Inmiddels staan er nog twee blogs online over dit onderwerp. Een blog over Simon en een blog over Tony.
Lou gezegd:
Beste Kim,
Ik denk er serieus over na om een gevangene te gaan schrijven. Alleen wat schrijf je in een eerste brief???? Ik zou het super vinden als je wat tips zou hebben!
Groetjes Lou
Postfabriek gezegd:
Hai Lou,
Een eerste brief is altijd lastig, omdat je elkaar nog helemaal niet kent. En het voelt ook gek om een héle brief alleen maar over jezelf te schrijven, want zo zou je een gesprek ook nooit openen. Maar omdat je niet direct antwoord kunt krijgen op vragen, zit er niet heel veel anders op. Allereerst kun je natuurlijk vooral jezelf voorstellen. Wie ben je, hoe oud ben je, wat doe je in het dagelijks leven, welke interesses heb je. Schrijf vooral ook over wat dingen als favoriete muziek, boeken en films omdat dit dingen zijn waar de meeste gevangenen ook toegang tot hebben en die ze dus wellicht ook kennen!
Wil je met een gevangene in Amerika gaan schrijven? Of in een ander land? Mensen in landen buiten Europa, weten vaak heel weinig over Nederland. Zo kun je in een eerste brief dus ook iets vertellen over jouw land en jouw stad. Feitjes zoals hoe plat Nederland is en dat soort dingen.
Dan zou ik zelf nog vertellen hoe je tot het schrijven zelf bent gekomen en wat je verwachtingen zijn van het contact. Meteen dingen uitspreken als hoe vaak je denkt te kunnen schrijven en of je houdt van af en toe een lange brief of regelmatig een kortere kan helpen om een goede start te maken samen.
En stel natuurlijk vragen! Niet meteen de moeilijke vragen, maar vragen als hoe een dag eruit ziet voor diegene, wat de ander van het contact verwacht, welke interesses de ander heeft. En bijv. waar iemands naam vandaan komt.. Vragen die een opening geven voor wat diepgang, maar daar niet toe verplichten.
Maak het vooral niet te geforceerd. Probeer een beetje je eigen gedachtegang neer te schrijven.. En schrijf ook gewoon dingen neer als dat een eerste brief best lastig is. Hoe opener je schrijft, hoe makkelijker het voor de ander is om een open antwoord terug te sturen. En dan is het even afwachten of de klik er is, dan komt het na die eerste brief vanzelf wel op gang.
Ik hoop dat je iets hebt aan alle tips! Veel succes met de eerste brief, in elk geval 🙂
Groetjes,
Kim
Moon Loves Gibbs gezegd:
Heel interessant om te lezen hoe jij dit ervaart. Zelf schrijf ik nu 3 jaar met gevangenen (ben 34), en voor mij is dit een ervaring die ik niet zou willen missen. Vind het heerlijk om na een lange werkdag even met pen en papier te ontspannen en een brief te schrijven. Net zoals zij het heerlijk vinden om die brieven te krijgen. Ook heb ik een facebook groep opgericht voor schrijven met gevangenen: Gevangenis Penvrienden: https://www.facebook.com/groups/382806358506161/
Dit is geen groep om penpals in te werven, maar meer voor ondersteuning en ervaringen delen bij het schrijven. De groep is in het Nederlands.
Postfabriek gezegd:
Hai Moon,
Leuk dat je reageert! Ik zal je facebook groep in mijn blogje plaatsen. Het wordt regelmatig gelezen door mensen die zoeken op schrijven met gevangenen, dus zo komen ze misschien ook bij de groep uit weer.
Groetjes,
Kim
Pingback: Write a prisoner | Nissima
lore vandevorst gezegd:
ik heb een persoon uitgekozen om mee te schrijven in amerika, de brief is klaar met het adres erop!
moet je eigenadres vanvoor of vanachter staan? & wat voor postzegels kleef jij erop? groetjes lore
Postfabriek gezegd:
Hoi Lore.. Je eigen adres zet je op de voorkant van de enveloppe in de linker bovenhoek! Ik gebruik zelf wereldpostzegels.. Succes! 🙂
Bodil gezegd:
Moet je eigen adres in het Nederlands of Engels? En moet je onder het adres van de ander America als land zetten als die gene in Amerika woont?
Pingback: Schrijven met gevangenen: Tony | Postfabriek
petra van der poel gezegd:
Boeiend verhaal van je, vindt ik … maar misschien komt dat omdat ik ook met iemand schrijf die in de gevangenis zit.
Zelfs heb ik ook penvriendinnen, en via via kwam ik achter Epafras.
Deze stichting helpt je om te kunnen en willen schrijven met gevangene in nederland en buitenland.
Ik kreeg dus edwin als penvriend, een gewone leuke man die vast zit voor drugs smokkel
Ook weet ik dat je niet al te intiem moet worden, maar net wat jij zegt de brieven zijn voor hun het enigste uitgaans punt.
Dus ik schrijf gewoon over de dagelijkse dingen hier in en het huis.
Trouwens voor epafras hoef je niet te betalen.
Groetjes van petra
demi gezegd:
Hallo,
Ik schreef eerst met een meisje uit Kenia van mijn leeftijd maar dat is alweer verwaterd, kreeg elke keer dezelfde vragen en antwoorden en ben zelf wel erg geintresseerd in het gevangenis leven..
Nu ik jou verhaal lees zou ik graag ook contact willen hebben met een gevangenen, maar ik ben nog best jong.. Weet jij misschien vanaf welke leeftijd dat mag?
Groetjes demi
Postfabriek gezegd:
Hoi Demi,
In principe is er niemand die officieel verbiedt dat jij met een gevangene mag schrijven, welke leeftijd je ook hebt. In Amerika hebben ze echter wel op sites met advertenties van gevangenen een leeftijdsgrens van 18 jaar. Als je echt nu al met gevangenen wilt schrijven, kun je misschien het beste kijken naar politieke gevangenen of nederlanders die in het buitenland gevangen zitten. Ik ben daar alleen niet zo in thuis, dus kan je niet echt verder helpen met hoe je met die mensen in contact komt!
Succes!
Groetjes,
Kim
Pingback: Schrijven met gevangenen: Simon | Postfabriek
Lisa gezegd:
weet iemand trouwens een gevangenis in het buitenland waar je naar kan schrijven maar waar je niet voor hoeft te betalen of ouder moet zijn dan 18? alvast bedankt !
Lisa gezegd:
super cool ! , ik zou alleen willen weten of je er voor moet betalen , of je ouder dan 18 moet zijn en of je je echte adres moet zetten . wat dat is wel eng dat ze meteen je adres weten , stel je voor als ze vrij komen en je krijgt ruzie …
..
Postfabriek gezegd:
Je hoeft niet te betalen, behalve voor de postzegels natuurlijk. Zo kun je via sommige sites advertenties bekijken van gevangenen die iemand zoeken om mee te schrijven, bijvoorbeeld hier: http://www.writeaprisoner.com
Hier staat bij dat je 18 jaar of ouder moet zijn om met een gevangene te gaan schrijven, maar de adressen staan gewoon bij de advertenties dus je kunt direct je brief naar de gevangene sturen (zet altijd je eigen adres als afzender in de linker bovenhoek, anders komt de post niet aan!). Het is echter niet voor niets dat er een minimum leeftijd bij staat, natuurlijk. De gevangenen zijn zelf allemaal ouder dan 18 en zitten niet voor niks in de gevangenis. Het kan behoorlijk heftig zijn om met een gevangene te schrijven! Als je echt interesse hebt, kun je natuurlijk ook gewoon wachten tot je 18 bent.
Je schrijft wel vanaf je eigen adres. Als je met een gevangene op death row schrijft, zal diegene alleen ooit vrij komen als hij ook daadwerkelijk onschuldig is, dus je hoeft je daar niet direct zorgen om te maken. Als je je echt onprettig voelt bij het schrijven vanaf je eigen adres, kun je ook een postbus huren bij het postkantoor.. Dit kost echter wel geld.
Voor nog veel meer informatie zou je hier eens rond kunnen neuzen: http://www.envelopesofhope.com/
Jantien gezegd:
Mooi om ook hierover te bloggen tussen de vrolijke fröbeltjes door! Ik heb er ook regelmatig aan gedacht, omdat ik zelf heel erg van mening ben dat er altijd meerdere kanten aan een verhaal zitten en vind dat iedereen een kans verdient. Maar heb het nooit gedaan omdat ik van mezelf al een beetje paranoïde ben en weet dat de gekste dingen toch de gevangenis in/uit kunnen komen… Het lijkt me best lastig om onderwerpen te vinden, want de gevangene heeft maar zo weinig dagelijkse dingen om over te schrijven. Als je al 15 jaar zit dan lijkt mij dat je de hele modernisering mist die buiten de muren gewoon doorgaat. Alsof je blijft hangen in het jaar dat je opgesloten bent…
Postfabriek gezegd:
Ik heb me er wel altijd over verbaasd hoe op de hoogte Tony alsnog is van alle ontwikkelingen. Uiteindelijk hebben ze wel toegang tot media zoals tijdschriften, televisie en radio en daardoor krijgen ze alsnog heel veel wel mee. Ze hebben het alleen zelf niet in handen gehad of gebruikt (zoals een smartphone of internet zoals vandaag de dag), maar ik hoef nooit een modern concept aan hem uit te leggen ofzo! Ik weet ook niet precies hoe hij dat nou allemaal weet.. (Of hij doet gewoon alsof, natuurlijk ;))
Liefs,
Kim
Jantien gezegd:
Nouja ik begrijp dus dat als ze geen geld hebben, ze ook geen radio/tv kunnen hebben…leek me dat je in dat geval wel wat ‘achter raakt’, vandaar dat ik het zei.
Postfabriek gezegd:
Ja, snap ik hoor! Ik vind het gewoon verrassend dat dat wel mee lijkt te vallen. Voor degenen op DR die echt arm zijn en niemand hebben die hen financieel steunt, zal het wel op gaan inderdaad denk ik! Maar daar heb ik dus nooit mee te maken gehad.. Nou heeft Tony het ook totaal niet ruim, maar een TV van een andere gevangene gehad die een nieuwe kreeg/kocht.
Lies gezegd:
Wat interessant om van jou hierover te lezen. Het heeft vroeger ook vaak door mijn hoofd gespeeld, maar ik vond het ook eng ofzo. Ben heel benieuwd naar het vervolg!
Lfs, Lies
Postfabriek gezegd:
Wel interessant om te lezen dat veel mensen het toch eng vinden. Dat heb ik zelf van tevoren dus nooit gehad.. Achteraf vond ik het toch best eng. Met Tony echt geen moment, maar met Simon des te meer… Wel goed dat de meesten zich dat van tevoren dus wél beseffen!
Liefs! Kim
sjaak gezegd:
and what about politieke gevangenen?
waarom? http://abcnijmegen.wordpress.com/gevangenen-ondersteuning/
wie? http://abcnijmegen.wordpress.com/gevangenenlijst-2/
Postfabriek gezegd:
Hee, bedankt voor de link! Ik ga hem erbij zetten in mijn blog, want er staat heel veel nuttige en goede informatie op. Politieke gevangenen zijn inderdaad weer een verhaal apart en wereldwijd zijn er ook erg veel mensen die onterecht vast zitten, natuurlijk.. Dat is een heel ander soort “gevangene” dan de mensen waar ik mee schrijf of schreef, die zijn allen schuldig aan iets gruwelijks.. Ik blijf het ook goed vinden dat er mensen zijn die schrijven!
Kim
Lui gezegd:
Respect!!! Echt heel tof van jou dat je de mens probeert te zien mar niet vergeet dat die mens iets vrezelijks heeft gedaan!
Ik vind het fascineerend warom mensen “zoiets” doen! Darom heb ik ook dubbel respect want het lijkt me heel moelijk om met zo iemand te schrijven zonder over de daad te schrijven en zonder te vragen warom? Hoezo? wat is gebeurt?
Postfabriek gezegd:
Uiteindelijk heb ik het met Simon heel veel gehad over wat er is gebeurd en werd hij ook heel breed uitgelicht in de media, waardoor ik zijn hele verhaal wel kende. Tony is een ander verhaal, hij heeft er wat cryptische dingetjes over gezegd. Na een aantal jaar schrijven heb ik op internet wel gelezen wat hij heeft gedaan door een verslag van een hoorzitting met zijn advocaat.. Maar toen schreef ik al zo lang met hem. Ik kan me haast niet voorstellen dat hij dat echt gedaan heeft, ookal heeft hij toegegeven dat hij schuldig is. Het blijft ook wel heel dubbel hoor, om iemand die iets heel ergs heeft gedaan op een andere manier te leren kennen!
Bedankt voor je reactie in elk geval, leuk om te lezen 🙂
Kim
Dana gezegd:
Ik heb er wel eens over nagedacht om met iemand in een gevangenis te schrijven. Meer ook, in de tijd van de ‘Yes’, omdat ik het spannend vind te schrijven met een crimineel en in de hoop zo iemand “beter” te maken 😉 Ja nog erg naïef was ik. Toch heb ik het nooit gedaan, ik denk omdat ik het toch …. Te eng vond!!
‘Mooi’ om te horen dat je zo lang al schrijft!
Maar idd, wat krijg je voor antwoord terug? Of meld je dat in een andere blog update?
Dana
Postfabriek gezegd:
Haha ja, die tijd dat je de illusie nog hebt dat je mensen kunt redden inderdaad. Dat speelde bij mij ook wel mee hoor! Misschien is het ook wel het kwijtraken van die naïviteit waardoor ik er nu nooit meer aan zou beginnen.
Wat ik precies voor antwoorden krijg ga ik inderdaad nog wel op in, want dat verschilt ook erg per gevangene! Tony zit er bijv. al heel lang, die schrijft eigenlijk nooit meer over zijn leven voor de gevangenis en alleen over de dingen van zijn dagelijkse realiteit nu.. Simon was in afwachting van zijn rechtszaak, dus met hem ging het alleen maar over het leven voor de gevangenis.. Tot zijn veroordeling, toen veranderde de toon van zijn brieven enorm en zonk de realiteit van zijn gevangenisstraf in. Maar daarover later dus meer!
Liefs,
Kim
Marlou gezegd:
ik zou het niet doen – omdat ik het sowieso al niet gemakkelijk vind te schrijven met mensen waar ik echt niks van weet, en omdat ik me bijna schuldig zou voelen voor alle leuke dingen die ik wel, en zij niet (al is dat natuurlijk niet mijn fout), kunnen doen – en simpelweg omdat ik het ook een beetje eng vind. maar tegelijkertijd ook heel mooi! en ik vind het tof dat je er hier je ervaringen over gaat delen 🙂
even een beetje offtopic, maar WAUW, wat een mooie tekening op een van die enveloppen op de foto helemaal bovenaan 🙂 en wat een indrukwekkende stapel ook!
wat ik me dan trouwens afvraag: waarover schrijf je met hen?
Postfabriek gezegd:
Weet je wat het is met die leuke dingen? Zij kunnen die niet meer mee maken, maar via jou toch nog een beetje.. Ik heb dan ook nog geen één keer gehad dat de ander het vervelend vond als ik vertelde over leuke dingen. In tegendeel.. Via mij konden ze het toch ook een beetje beleven nog, nieuwe ervaringen op doen, nieuwe dingen te weten komen etc. Al snap ik de gedachtegang wel hoor!
Huh, welke tekening bedoel je nou? De grijnzende man voor de amerikaanse vlag? Ik vind die een beetje engig, eigenlijk.. Haha!
Waarover ik schrijf verschilt echt, net als bij “gewone” penvrienden! Ik ga nog bloggen over de twee contacten die het langst hebben gelopen en dan ga ik daar ook nog wel verder op in. Vanuit mij gaat het in elk geval vaak over alledaagse dingen.. Eigenlijk op dezelfde manier als ik anderen schrijf. Alleen vanuit hen is het wel heel anders, omdat hun wereld natuurlijk zo verschilt van de andere mensen waar ik mee schrijf. Maar daarover dus later meer 😉
Liefs,
Kim
Marlou gezegd:
o ja, wat stom dat ik er niet aan dacht dat ze juist door jóu toch een beetje “gewoon leven”… 🙂 mooi.