Kim

Ik ben Kim, 29 en mama van een zoontje van 2. Samen met mijn vriend woon ik in een dorpje in Zeeland. Ik werk als maatschappelijk werker in de ouderenzorg voor 16-20 uur per week. Ook ben ik actief als vrijwilliger voor het NAH-trefpunt (Niet Aangeboren Hersenletsel). In de uurtjes voor mijzelf ben ik graag bezig met post. Even lekker nergens aan denken en freubelen met mooie spulletjes! Ik word blij van post die ergens over gaat en me een kijkje geeft in andermans leven. Hoe het er dan precies uit ziet maakt me niet eens zo uit, als het maar echt en oprecht is.

Nienke over Kim
Aan Kim schreef ik mijn allereerste brief binnen de postcommunity waar we elkaar leerden kennen.  Mooi om te zien hoe de poststukken met ons meegroeiden, maar ook hoe we zelf zijn gegroeid in die vijf jaar.
Kim is zorgzaam en zachtaardig en doet alles zorgvuldig en weloverwogen. Daarmee weet ze mij goed te troosten of laat me met een andere blik naar dingen kijken.
Haar brieven hebben me geleerd dat de afstand niet uitmaakt en geven mij het gevoel dat je iets samen doorstaat. Dat is voor mij heel erg waardevol! Hierin valt meteen haar betrokkenheid op. Kim toont altijd oprechte interesse in de ander, zelfs in een kaartje met een paar woorden laat ze dit zien. Het voelt als een goed gesprek en dat prikkelt mij om meteen terug te willen schrijven. Ook al zitten we in een hele andere (leef-)situatie, toch is er steeds die herkenning. Dat maakt dat goede ‘gesprek’ extra fijn, ik voel me daardoor in veel situaties niet alleen staan.
Het mooiste vind ik wanneer ze speciaal naar een plek gaat om de brief te schrijven. Daar laat ze je echt van meegenieten. In het samenstellen kan ze oude gewoontes ineens doorbreken, ze veranderd iets en meteen ziet het er heel anders uit en daarbij denk ik vaak “waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht?” In haar post zie je een stukje aandacht, ze heeft er zelf plezier in en haalt er ontspanning uit, maar het is echt een momentje voor elkaar.

Ruchama over Kim
Ik denk wel eens “Iedereen zou een Kim moeten hebben” en dan glimlach ik – want ik heb Kim in mijn leven. Kim vult een plek in mijn leven, wat voelt als een veilige haven waar je altijd terecht kan. Of je er met tranen of je grootste glimlach komt, haar armen houdt ze voor je open en er ligt een warme deken klaar.  Na het luisteren kruipt ze met haar woorden in je lijf, troost je, moedigt je aan, lacht met je mee of werpt  je een trotse blik toe. Kim is zo’n liefdevol, wijs en oprecht mens dat ik het ieder mens gun om je zo geliefd te voelen als ik me voel door haar. Één van de eerste poststukken die we over en weer stuurden, was ‘Ik-post’ en daarmee namen we een kijkje in elkaars leven en zijn. Die openheid zorgde vanaf het begin voor het vertrouwde gevoel bij elkaar. Door de brieven (en jaren) leef en groei je zo met de levensfases van een ander mee. Kim zien veranderen van een volwassen vrouw in een mama heb ik als zoiets bijzonders ervaren.

Wanneer ik in de brievenbus gluur en een envelop van Kim herken, word ik altijd blij. Niet alleen omdat Kim creatief is en van poststukken een mooi geheel weet te maken. Maar vooral omdat haar brieven als een dagboek voelen waarin ik verder wil lezen, schrijven en daarmee het delen van de grote en kleine dingen in het leven.